„Zmarli przyjaciele nie spoczywają w ziemi, ale żyją w naszych sercach; tak Bóg chciał, abyśmy nigdy nie byli sami”.

Z wielkim bólem i smutkiem społeczność ZSCKR przyjęła wiadomość o odejściu Tereski Siary – nauczycielki architektury krajobrazu z ogromną wiedzą i pasją, oddanego i kochanego wychowawcy. Uśmiech, energia i gotowość na nowe wyzwania były jej znakiem rozpoznawczym. Zarażała nas optymizmem i pobudzała do nieustającego rozwoju. Uczniowie ją kochali, bo jak podkreślają nigdy nie przeszła obojętnie, kiedy ktoś potrzebował pomocy czy porady. Była wymagająca nie tylko wobec innych, ale przede wszystkim wobec siebie, dlatego też była tak wiarygodna we wszystkim, co robiła. Można bez końca wymieniać jej zalety, osiągnięcia i pasje. Zostawiła po sobie pustkę, ale naszym zadaniem jest dbać o pamięć o niej tak troskliwie jak ona dbała o wszystko, co ją otaczało.

Teresko nie mówimy żegnaj, mówimy do zobaczenia…